martes, 18 de agosto de 2015

O ollo de Deus

As beirarúas son da cor do mar. Estrano... Por entre deses sucos os ollos viaxan coma se fosen protagonistas dun filme de ciencia ficción... pero ao pouco pensas que é millor ollar dereito, non agochar o mundo no pouco que abranguen os pes. Tal vez o feito de vivirmos nun mundo redondo condiciona as nosas vidas ata mais aló do... ía dicir razoábel... ainda ben que cheguei a tempo.

O que nos condiciona de verdade son os ollos. E todo este balbordo de ideas bulindo coma as olas no lume, mágoa que das ideas non sairá na vida um polbo ben condimentado. Tal vez seria moito millor apreender unha idea de ti somentes pola fala. Por ese xeito de deixar os erres no final dos verbos, como querendo rescatalos da morte. Ou ese ton cantareiro que che medra no bico antes de comezar a rir. Rir debería ser mais doado... digo eu. Se cadra é doado e difícil ao tempo. Pero non apreciar o abaneo das saias case caendo ao mar das plaquetas frías é pecado para un purgatorio que semella inferno. Como entenderán a vida os cegos... Se cadra, simplemente, mellor, mesmo se non poden apreciar o vértigo das saias.

Tiña un aquel a manobra de encaixar as pértigas escuras nos cabos escuros na parada final, cabo de María Pita. Os xestos mecánicos de quen leva practicando o mesmo ritual anos e anos, como un cura, mais con millores fins. Aquela aventura de rubir ao segundo andar dos troles e estomballarse no primeiro banco... é como medir o tempo cunha regra de soños. Morrer é non soñar. Durmir é camiñar baixo da choiva do pasado, sen paraugas. Chover é abrazar o mundo sen que o mundo se decate. A choiva é o ceo. O ceo non existe.

Quen sabe por qué a acompañaba á casa. Quen sabe por qué non me lembrei ata hai ben pouco, como se alguén me tivera roubado certas lembranzas, como se o trauma se agochara na intrascendencia das cousas. Quen era aquel rapaz de nome Bruno, que só estaba alí pra que non fosemos só dous... Por qué choran tan lindo aquelas pedras molladas da cidade vella...

Quen sabe se o pasado será un día futuro, e aquela cidade que ainda deixaba ver os neboeiros por entre os tellados, volte a ser a senda marcada para os pasos futuros dos pasados. Case nen lembro aquela casa dos Maios... mais lembro ben o moito que se asemellaban os espazos de San Roque... Baratas lles dicían a aquelas casas, non sei se querendo fixar a estigma xa dende a saída da viaxe. Tamén lembro á miña nai saindo escaleiras embaixo daquela outra casa protexida por plátanos enormes, de follas verdes e cascas grosas e ocres, onde adormecían miles de paxaros que cantaban aló no alto, cando as treboadas secas de xuño... Aqueles lumes vermellos nas noites do verán, poboando os pesadelos... e pola mañá, o devalo ameazante da canteira ao lonxe, coma un felino agochado e disposto a atacar...

Un pozo fondo, gardando as hortas, onde bebían as cobras ata que alguén se decataba e mataba mataba mataba, sen pensar que matar ás veces é pior ca estúpido. Non bebín mais daquela auga, non quixen saber se sabía a cobra, ou se cadra era outra cousa. Aquelas trabes termando do caldeiro de zinc sempre me lembraban ao ollo de Deus dos libros de Historia Sagrada. Mira que chamarlle historia a iso...

Mira que chamarlle sagrado a iso!