lunes, 27 de julio de 2015

Ribadavia

Vai un vento morno cantaruxando por entre os plátanos dos xardins públicos. Un arrecendo a polbo de cobre que nace tras das portas dos bares e se achega as terrazas onde os da terra parolan sen medida e os visitantes botan a ollada polos tellados e os soportais de pedra. As crianzas perséguense entre sillas de brillos alumínicos pola encosta da praza. Dende a fiestra unha cecáis Marica labra fíos de fío e compón patucos para os netos que son ou que serán, quén sabe.

O sol cae por entre as casas nas ruas estreitas e sombrizas e non reclama nada. Abóndalle unha ollada curiosa polas portas abertas. Esqueceuse unha chave. Unha morena esguía engatuña sen medo polo balcon e guinda o corpo miúdo na baranda granito. Vírona os pardaregos e non dixeron nada e foron visitar aquen balcón aberto. Van moitos pola rúa e ninguén cala. É xente faladoira que gosta da retranca, do erotismo cotián e a brincadeira. Por tras das casas e as cubertas de tella o sol achégase ao mar. Xogan uns instantes cando se atopan e xa se van bicando antes de escaparen da vista do mundo.

A calor vai nas pedras, percorrendo as rúas, preguiceira. Saíu Carme a esperar por se alguen esperaba. Sentou nunha cadeira que sofre a súa ausencia e as ausencias dos outros. Han chegar, sempre chegan. Esmorecendo a luz, o vento ven do río e trae bandeira branca. Van abanos nas mans das veciñas, sentadas nas portas cunha brasa prendida no bico. Falan da vida toda e a vida vai pasando.


Pasa un melro chiando na noite que se achega.
Volve o pardal a casa porque sabe que o esperan.
Vai a vida e a noite nas pedras
En Ribadavia.


No hay comentarios:

Publicar un comentario