Supoño que fará parte desa típica e tópica contradicción que nos move. Respiramos branco, pero o que botamos pra fora pode ser da cor que lle cadre. Perdoando o protagonismo, eu son ateo. Seguramente porque cando fun facer a "mili", tarefa noxenta se mire por onde se mire, non me acodeu nin dios.
Góstame Saramago. Tamén a súa versión feminina, Sara Mago, que ten moita gracia según na boca de quén. Lin aquela novela súa (a del) de tanta sona, Memorial do Convento. Namorei figuradamente das suas paroladas sen fin, sen puntos nen comas e tería namorado literalmente se fora un pouco mais xeitosa (ela), pero iso xa sería pedir de máis. O caso é que dende que pasei por esas páxinas non son quen de ver unha catedral coma o que é sen máis, porque don Xosé ten toda a razón. Son moito máis ca pedras.
Pero é que eu non contaba con isto. É tan incrible que non acabo de dar crédito. Eu son dos que afirman que o Camiño de Santiago é unha carallada chea de coches e estradas que cheiran a chumbo e morreu o conto. E se tes aquela cousa de "facer o Camiño", págache a pena dar unha voltiña por Trabadelo, que está aquí mesmiño e son uns kilómetros de nada, rapaz. E logo sumas a ida e a volta e contas que fixeches un tramo do Camiño, e a ver quen é o chulo que che cala a boca. Ou? E de súpeto teño pinta de pelengrín? Eu, que baixo os santos en ringleira a cada volta que Rajoy anuncia un desastre?
O campaeiro de Mondoñedo non ten por qué saber tal cousa, iso é certo. E se cadra teño pintas de curiña. Non pode explicarse doutro xeito a razón de que me (nos) recrutara, a falla de pelegríns de mais calado.O caso é que alá vou, alá fun (fumos), polos estreitos e pedregosos banzos da catedral de Montoñedo. A quen se lle conte... Estaba contente. Non sei por qué. Se cadra encheume de satisfacción visitar sen querer unha das páxinas importantes da nosa historia, sempre agochada na outra historia, a dos vencedores. Sei que case vin diante de min as figuras pantasmais daqueles que demoraron abondo para abortar de facto o perdón pra Pardo de Cela, que dín que era algo comenencioso, pero era noso. Por aquelas tebras estreitas rubín (eu !!) á torre de Mondoñedo. E ainda fun quen de tirar da corda da campá. Xúrovos (permitídeme) que da medo vela abanearse alá enriba, con todo aquel peso e aquel xogo de forzas contrarias ou complementarias, centrífugas, centrípetas, qué sei eu... Subir, acompañar. Baixar, tirar. Sinxelo, si, pero mete medo.
Xa postos a ter sorte, creádelo ou non, mesmo lle dei corda ao reloxo. Olliño... dous contrapesos de cincocentos quilos pendurados nun pozo escuro de treinta metros, ou coarenta... Hai que botarlle peito, coller aquelo coas máns mirando unha cara a outra e meterlle tralla mentres haxa folgos. E deixalo parar moi amodiño, porque se non, liámola boa. Como volo conto.
Este bon home explicoume tamén como se apañaban pra abanear a outra, a Paula, a grande campá da catedral de Mondoñedo. Dous mil cincocentos quilos, que se di logo. Mirade como será que houbo de sustituir o badallo orixinal da peza por outro de madeira, porque non había cristal que resistise as vibracións. A man non abonda pra abranguer aquelas paredes de bronce. O caso é que alí deben guindarse dous homes con mais cencia da que teñen moitos sabiondos, pra botar a andar aquelas toneladas de relixión. E sen un can de compensación. Así son as cousas nos tempos dos pcs, os ipods, as cams e todas esas caralladas, aínda que poida parecer o contrario.
Emocionéime, oes. Pra min que xa andaba pensando en pasear diante dos vosos fuciños, fachendoso coma un galo fodón, a sorte que chego a ter ás veces. Mágoa que non houbo quen me inmortalizara. Teño unha amiga que é moito menos amiga das alturas ca das misas, por causas que non veñen a conto agora. Pero rubiu coma unha tola pola torre enriba e ainda foi quen de tocar con bo xeito e millores ganas. Cando chegamos embaixo tiñamos cara de "flipaos". De feito tardamos en pechar a boca un bo cacho, e creo que foi porque María (que tampouco saíu na foto) nos chamou a atención.
Non sei qué foi, pero sei que os dous tiñamos a forte, a abraiante sensación de ter recuperado dun xeito cáseque epidérmico, algo que pertence á historia verdadeira de todos nós, como se poidésemos volver atrás no tempo e vivir aquelas vidas que as crónicas oficias condenaron ao anonimato.
Haberá quen presuma de bo viño, de habelencias de galán, ou de domador de feras mais ou menos salvaxes. Eu, perdonando o protagonismo, deille corda ao reloxo da catedral de Mondoñedo. E mais toquei as campás. Creádelo ou non.
Non é fume !!
Góstame Saramago. Tamén a súa versión feminina, Sara Mago, que ten moita gracia según na boca de quén. Lin aquela novela súa (a del) de tanta sona, Memorial do Convento. Namorei figuradamente das suas paroladas sen fin, sen puntos nen comas e tería namorado literalmente se fora un pouco mais xeitosa (ela), pero iso xa sería pedir de máis. O caso é que dende que pasei por esas páxinas non son quen de ver unha catedral coma o que é sen máis, porque don Xosé ten toda a razón. Son moito máis ca pedras.
Pero é que eu non contaba con isto. É tan incrible que non acabo de dar crédito. Eu son dos que afirman que o Camiño de Santiago é unha carallada chea de coches e estradas que cheiran a chumbo e morreu o conto. E se tes aquela cousa de "facer o Camiño", págache a pena dar unha voltiña por Trabadelo, que está aquí mesmiño e son uns kilómetros de nada, rapaz. E logo sumas a ida e a volta e contas que fixeches un tramo do Camiño, e a ver quen é o chulo que che cala a boca. Ou? E de súpeto teño pinta de pelengrín? Eu, que baixo os santos en ringleira a cada volta que Rajoy anuncia un desastre?
O campaeiro de Mondoñedo non ten por qué saber tal cousa, iso é certo. E se cadra teño pintas de curiña. Non pode explicarse doutro xeito a razón de que me (nos) recrutara, a falla de pelegríns de mais calado.O caso é que alá vou, alá fun (fumos), polos estreitos e pedregosos banzos da catedral de Montoñedo. A quen se lle conte... Estaba contente. Non sei por qué. Se cadra encheume de satisfacción visitar sen querer unha das páxinas importantes da nosa historia, sempre agochada na outra historia, a dos vencedores. Sei que case vin diante de min as figuras pantasmais daqueles que demoraron abondo para abortar de facto o perdón pra Pardo de Cela, que dín que era algo comenencioso, pero era noso. Por aquelas tebras estreitas rubín (eu !!) á torre de Mondoñedo. E ainda fun quen de tirar da corda da campá. Xúrovos (permitídeme) que da medo vela abanearse alá enriba, con todo aquel peso e aquel xogo de forzas contrarias ou complementarias, centrífugas, centrípetas, qué sei eu... Subir, acompañar. Baixar, tirar. Sinxelo, si, pero mete medo.
Xa postos a ter sorte, creádelo ou non, mesmo lle dei corda ao reloxo. Olliño... dous contrapesos de cincocentos quilos pendurados nun pozo escuro de treinta metros, ou coarenta... Hai que botarlle peito, coller aquelo coas máns mirando unha cara a outra e meterlle tralla mentres haxa folgos. E deixalo parar moi amodiño, porque se non, liámola boa. Como volo conto.
Este bon home explicoume tamén como se apañaban pra abanear a outra, a Paula, a grande campá da catedral de Mondoñedo. Dous mil cincocentos quilos, que se di logo. Mirade como será que houbo de sustituir o badallo orixinal da peza por outro de madeira, porque non había cristal que resistise as vibracións. A man non abonda pra abranguer aquelas paredes de bronce. O caso é que alí deben guindarse dous homes con mais cencia da que teñen moitos sabiondos, pra botar a andar aquelas toneladas de relixión. E sen un can de compensación. Así son as cousas nos tempos dos pcs, os ipods, as cams e todas esas caralladas, aínda que poida parecer o contrario.
Emocionéime, oes. Pra min que xa andaba pensando en pasear diante dos vosos fuciños, fachendoso coma un galo fodón, a sorte que chego a ter ás veces. Mágoa que non houbo quen me inmortalizara. Teño unha amiga que é moito menos amiga das alturas ca das misas, por causas que non veñen a conto agora. Pero rubiu coma unha tola pola torre enriba e ainda foi quen de tocar con bo xeito e millores ganas. Cando chegamos embaixo tiñamos cara de "flipaos". De feito tardamos en pechar a boca un bo cacho, e creo que foi porque María (que tampouco saíu na foto) nos chamou a atención.
Non sei qué foi, pero sei que os dous tiñamos a forte, a abraiante sensación de ter recuperado dun xeito cáseque epidérmico, algo que pertence á historia verdadeira de todos nós, como se poidésemos volver atrás no tempo e vivir aquelas vidas que as crónicas oficias condenaron ao anonimato.
Haberá quen presuma de bo viño, de habelencias de galán, ou de domador de feras mais ou menos salvaxes. Eu, perdonando o protagonismo, deille corda ao reloxo da catedral de Mondoñedo. E mais toquei as campás. Creádelo ou non.
Non é fume !!
No hay comentarios:
Publicar un comentario